Пухавіцкім РАУС па дадзеным факце вядзецца праверка, але пакуль супрацоўнікі ведамства ад каментараў устрымліваюцца.
Юрый Валько зноў прыцягнуў да сябе ўвагу, але ўжо не ў ролі абаронцы братоў нашых меншых, а зусім наадварот.
Аўтарам відэа аказалася намеснік старшыні ЗАТ «Нашы меншыя» Вольга Агеева.
- Сабаку, якога душыў Юрый, мне ўдалося забраць, - кажа Вольга. - Жывёла моцна траўміравана, вельмі знясілена і мае пералік захворванняў. Гэта відавочна паказвае на безадказнае стаўленне і жудасныя ўмовы ўтрымання. Туды мы прыехалі, каб дапамагчы, пасля таго, як Юрый выйшаў з сабакамі на плошчу ў знак пратэсту супраць закрыцця арганізаванага ім прытулку для сабак. Сумесную працу з гэтым чалавекам наладзіць так і не ўдалося ні ў мяне, ні ў мясцовых валанцёраў. А прычына ў наступным. Любы, хто туды прыходзіў дапамагаць, бачыў усю гэту разруху і антысанітарыю, у якой утрымліваюцца жывёлы. Натуральна, людзі прапаноўвалі вырашыць тыя ці іншыя праблемы, але Юрый катэгарычна адказваў адмовай.
Пасля ўсведамлення ўсёй сітуацыі мы адмовіліся ад супрацоўніцтва і вырашылі наўпрост звярнуцца да мясцовых улад з просьбай разгледзець магчымасць стварэння пункта адлову і часовага ўтрымання жывёл. Афіцыйнага адказу пакуль не было, але пры сустрэчы нам далі зразумець, што гатовы супрацоўнічаць. У нас ёсць гатовы праект, і мы цвёрда ўпэўнены, што сродкаў, якія зараз выдзяляюцца на адлоў жывёл, будзе дастаткова для ўтрымання такога прытулку.
Таксама, як правіла, такія ўстановы атрымліваюць ахвяраванні, што важна ў пытанні фінансавання. Ад стварэння прытулку выйграюць усё: жывёлы захаваюць сваё жыццё, а для людзей з'явяцца новыя працоўныя месцы.
Пакуль востра стаіць пытанне з колькасцю валанцёраў у Мар'інай Горцы. З актыўных мы ведаем толькі траіх, а для прытулку спатрэбіцца мінімум 5 чалавек: дырэктар, адміністратар, кухар і два чалавекі для ўборкі вальераў і выгулу сабак.
Што кажуць мясцовыя валанцёры, якія зусім нядаўна абаранялі Юрыя?
- З Юрыем Валько мы знаёмы каля 5 гадоў, - распавядае Дзіяна Ішчанка. - Я сур'ёзна займаюся валанцёрствам, і таму мы перыядычна супрацоўнічалі. Раней я неаднаразова прасіла адвезці мяне ў так званы прытулак, але мне ўвесь час даводзілася чуць адмовы. Упершыню я там апынулася разам з іншымі валанцёрамі пасля таго, як Юрый выйшаў з сабакамі на плошчу. Мне адразу стала зразумела, чаму ён не хацеў, каб нехта бачыў гэта месца: усюды хлам і разруха, смецце, косці, вакол тэрыторыі трупы сабак.
У сваю абарону Юрый шмат распавядаў пра тое, што не паспявае ўсё давесці да розуму, таму што на яго апецы больш за сто сабак.
Я паклікала мясцовых жыхароў і валанцёраў з іншых гарадоў. Спачатку Юрый ахвотна супрацоўнічаў, але нядоўга. Першыя рознагалоссі пачаліся, калі ён адмовіўся аддаваць валанцёрам хворых жывёл з прычыны таго, што яны даюць магчымасць для збораў на лячэнне. Таксама неаднаразова зрываў загадзя ўзгодненыя дамоўленасці па перадачы зацікаўленым людзям сабак: то з'яжджаў, не дачакаўшыся, то аддаваў шчанюкоў замест дарослых асобін. Таксама мы заўважылі, што бывае ён тамака далёка не кожны дзень. Часам сабакі на суткі заставаліся без ежы і вады.
Аднойчы на маіх вачах адзін з сабак разгуляўся, падскочыў і лізнуў твар Юрыя, а той выйшаў з сябе, ударыў некалькі разоў сабаку нагой і пачаў кідаць косткамі ў іншых сабак з крыкамі: «Як вы мяне дасталі!». У той момант ілюзіі наконт добрага дзядзькі Юры абрынуліся канчаткова. Збітага сабаку я аддала першым валанцёрам, якія прыехалі. Каб пазбегнуць канфліктаў, мы сталі прыязджаць туды без Юрыя.
Усвядоміўшы, што жывёлы ўтрымліваюцца ў жудасных умовах, а канчатковыя мэты Юры для мяне незразумелыя, я і вырашыла звярнуцца ў Пухавіцкі райвыканкам з просьбай разгледзець магчымасць стварыць участак для адлову і часовага ўтрымання жывёл.
Што гаворыць наконт гэтага сам Юрый Валько?
- На відэа, пра якое вы гаворыце, усё не так, як можа здацца на першы погляд. Па-першае, гэты сабака хворы пераплазмозам, і яму неабходна было зрабіць укол. Па-другое, ён дзікi, і яго вельмі цяжка злавіць. У той момант у мяне з'явілася такая магчымасць, і, вядома, я яе не выпусціў. Па-трэцяе, Вольга, не разабраўшыся, падняла паніку, не даўшы мне нічога растлумачыць.
Чатырнаццаць гадоў свайго жыцця я аддаў валанцёрству. Кожны дзень я змагаюся за жыцьцё жывёл. Мне рэгулярна паступаюць званкі ад гараджан з просьбамі аб тым, каб я забраў чарговую жывёліну. А цяпер мяне абвінавачваюць у тым, што я жывадзёр. Лічу гэтыя абвінавачанні цалкам неабгрунтаванымі.
Што да ўмоў, у якіх знаходзяцца сабакі, то, вядома, недагляды ёсць. Але вы павінны разумець, што я займаюся гэтым практычна адзін, і на ўсё ў мяне проста не хапае сіл і часу. У будучыні сваёй дзейнасцю я планую займацца ў якасці індывідуальнага прадпрымальніка. Гэта адкрые новыя магчымасці і дазволіць выратаваць яшчэ большую колькасць жывёл.
PS. Як і варта было чакаць, абвінавачванні з боку валанцёраў у жорсткім абыходжанні з жывёламі Юрый Валько адмаўляе. Для вырашэння канфлікту ёсць кампетэнтныя органы, якія, напэўна, ва ўсім разбяруцца..
