Алена Пірсіч.
«...Заняткі праводзіць вучаніца Вячаслава Зайцава...». Як бы вы адрэагавалі, калі б убачылі такі радок у аб'яве аб наборы ў якую-небудзь творчую студыю? Здзівіліся б? Не паверылі? Ці адразу б вырашылі - трэба запісацца! Тыя, хто абраў бы апошні варыянт, адназначна могуць пазайздросціць жыхаркам аграгарадка Шацк, у якіх ёсць рэальная магчымасць браць урокі майстэрства ў Алены Пірсіч, які ў свой час шмат чаму навучыўся ў знакамітага расiйскага куцюр'е. Яна працуе мастацкім кіраўніком у мясцовым сельскім Доме культуры і вядзе творчую студыю-майстэрню «Радасць», дзе для сваіх вучаніц праводзіць майстар-класы па шыццю, вучыць іх рабіць кветкі і ўпрыгажэнні з фоамiрану і ўпрыгожваць прадметы у тэхніцы дэкупаж.
З прыходам у Дом культуры Алены Анатольеўны тут многае змянілася — усё адназначна стала ярчэй. Яна сапраўды прыўносіць у жыццё людзей радасць. І гэта адразу заўважылі жыхары аграгарадка. Яны ж і расказалі аб гэтым цікавым чалавеку, сустрэчу арганізавалі і нават прыйшлі падтрымаць яе, пры гэтым строга сочачы, каб нічога цікавага падчас гутаркі не ўпусцілі.
Натуральна, першае пытанне было аб тым, якія дарогі прывялі Алену Анатольеўну ў Шацк. Яе аповяд стаў апавяданнем пра тое, што жыццё сапраўды часам здзяйсняе такія віражы, што і ўявіць складана. Родам Алена Анатольеўна з Украіны. Па прафесіі яна інжынер-тэхнолаг швейнай вытворчасці: вучылася ў Віцебскім тэхналагічным інстытуце (зараз Віцебскі дзяржаўны тэхналагічны ўніверсітэт), які ў свой час быў папулярны ў таленавітай моладзі ўсяго Савецкага Саюза. І потым 25 гадоў пражыла ў Расійскай Федэрацыі, у горадзе Наябрск Ямала-Ненецкай аўтаномнай акругі, дзе стварыла сям'ю, выгадавала сына і паспяхова займалася творчасцю. Галоўнай справай яе жыцця стаў дзіцячы тэатр моды «Ззянне Поўначы», які яна і арганізавала пры гарадскім Цэнтры дзіцячай творчасці. Калектыў меў званне ўзорнага і быў добра вядомы ў сваім краі. Такая праца патрабуе пастаяннага развіцця, самаўдасканалення. І Алена Анатольеўна хоць бы раз у год старалася прыехаць у Маскву на семінары Вячаслава Зайцава. Па яе прызнанні, яна нямала запазычыла ў вядомага куцюр'е, які шмат увагі ўдзяляе моладзі, гадуе мадэльераў.
Пра поспехі, якія Алена Анатольеўна дасягнула ў сваёй справе, сведчыць папка са шматлікімі копіямі дыпломаў розных конкурсаў. Самымі значнымі для сябе яна называе Нацыянальны конкурс дзіцячых тэатраў моды і студый касцюма «Залатая іголка» і Усерасійскі конкурс прафесійнага майстэрства работнікаў сферы дадатковай адукацыі «Сэрца аддаю дзецям», у якіх дамаглася добрых вынікаў.
Наладжанае жыццё змяніла трагедыя - памёр муж. Праз некаторы час Алена Анатольеўна пазнаёмілася з нашым земляком з Шацка, завязаліся адносіны. І пасля выхаду на пенсію (а на расiйскай Поўначы яе атрымліваюць раней, чым у іншых рэгіёнах) яны прыехалі на ягоную радзіму ў аграгарадок Шацк. Сын застаўся ў Расіі: ён, дарэчы, таксама чалавек творчы, свой лёс звязаў з тэлебачаннем. А ёй у Беларусі прыйшлося зноўку будаваць жыццё.
У размове Алена Анатольеўна шчыра прызналася, што спачатку было жаданне нідзе не працаваць і пажыць у сваё задавальненне, што першы час і рабіла. Але калі даведалася, што ў Шацкiм сельскiм Доме культуры патрэбен мастацкі кіраўнік, вырашыла паспрабаваць сябе на гэтай ніве. Крыху сумнявалася, што атрымаецца. А вось дырэктар клуба Міхаіл Рухлевіч адразу паверыў і прызнаўся, што ні дня не сумняваўся ў тым, што рашэнне ўзяць Алену Анатольеўну на працу было правільным.
Пра тое, што ўжо ўдалося зрабіць Алене Анатольеўне, мы размаўлялі ў самай сапраўднай майстэрні, запоўненай ну вельмі патрэбнымі рэчамі: рулонамі тканіны, фоамiрана, крэпавай паперы, скруткамі дроту і ёмістасцямі з разнастайнай фурнітурай, здольнай ўпрыгожыць любы выраб. Тут жа знаходзіліся вырабленыя сваімі рукамі сцэнічныя касцюмы, маскі, кветкі з фоамiрана і крэпавай паперы. Уяўленне аб тым, як усё гэта працуе, можна было скласці, разглядаючы фатаграфіі. На працягу года работнікі Дома культуры правялі нямала мерапрыемстваў і самі, і ў супрацоўніцтве з сельскай бібліятэкай і мясцовай сярэдняй школай. І ўсюды самадзейныя артысты - у вырабленых пад кіраўніцтвам Алены Анатольеўны касцюмах, а сцэна і зала ўпрыгожаны прыгожымі штучнымі кветкамі.
За час сваёй працы Алена Анатольеўна ўвяла яшчэ адну традыцыю: да кожнага свята, якое праводзіцца ў Доме культуры, афармляць маляўнічыя фотазоны, каб мясцовыя жыхары змаглі зрабіць сэлфі на памяць. І цяпер рэальныя і віртуальныя фотаальбомы жыхароў Шацка ўпрыгожваюць фатаграфіі ў незвычайным антуражы. І многія з іх разыходзяцца па сетцы Інтэрнэт.
А яшчэ ў сельскім Доме культуры з'явіліся роставыя лялькі, якія Алена Анатольеўна таксама вырабляе сама. З імі шацкія энтузіясты прымалі ўдзел у праходзіўшых напярэдадні Новага года абласным і раённым шэсцi казачных герояў. Роставыя лялькі зараз можна ўбачыць і на мерапрыемствах у сельскай Доме культуры.
Асобная тэма - гэта маскі, якія вырабляе Алена Анатольеўна. Распавядаць пра іх не проста, іх трэба бачыць! Зроблены яны з вялікім майстэрствам!
Сёння сваю творчасць можа прадставіць не толькі мастацкі кіраўнік сельскага Дома культуры, але і яе вучаніцы. Любоў Алізар, Зінаіда Цэдрык, Марыя Баранава, Наталля Гарэм'ева паводле зацверджанага раскладу павінны прыходзіць на заняткі ў студыю-майстэрню «Радасць» раз на тыдзень, аднак бываюць у клубе значна часцей. У іх нямала пытанняў да кіраўніка, якая сур'ёзна захапіла іх творчасцю. Жанчыны ўжо нямала зрабілі сваімі рукамі. Іх вырабы сталі падарункамі для родных і блізкіх, упрыгожылі выставу, арганізаваную ў Доме культуры. Ва ўдзельнікаў майстэрні-студыі і іх кіраўнікоў нямала творчых планаў. Яны гатовы і далей прыўносіць у жыццё аграгарадка Шацк радасць.
Наталля Пархомчык.
