Праўда, апынуцца ў адной медыцынскай установе ў іх не атрымалася. Вячаслаў пачаў свой працоўны шлях у Пухавічах, а Вікторыя трапіла ў Дрычын. Менавіта там я і сустрэлася з ёй амаль два гады таму, калі знаёмілася з маладымі лекарамі, якія прыбылі на працу ў наш раён. Але сёння гэтая сустрэча і наша гутарка ўспрымаюцца зусім па-іншаму ў святле эпідэміялагічнай абстаноўкі. Тады мы гаварылі з Вікторыяй аб прызначэнні лекара, аб абавязку, аб адказнасці лекара перад пацыентам, а пацыента - перад лекарам. Але ніхто з нас і не думаў, што правяраць гэтыя вялікія ісціны неўзабаве прыйдзецца ў такіх няпростых абставінах, тэстуючых кожнага з медыцынскіх работнікаў на трываласць і, у канчатковым выніку, на адданасць выбранай аднойчы справе…
Калі ў Мар'інай Горцы пачаў працаваць шпіталь для хворых віруснымі пнеўманіямі, выкліканымі ў тым ліку каранавірусам, Вікторыя і Вячаслаў, які да гэтага часу ўжо паўгода працаваў на пасадзе загадчыка Дружненскай паліклінікай, апынуліся ў ліку тых лекараў, якія склалі штат шпіталя.
- Мы ўспрынялі гэта як неабходнасць, таму думкі адмовіцца, вядома, не магло быць і не было — кажа Вячаслаў. - Нам сказалі, што з панядзелка мы выходзім на змену. Добра, з панядзелка - значыць, з панядзелка... Я перадаў справы чалавеку, які на час мяне замяшчае ў Дружным, і прыступіў да сваіх абавязкаў. Цяпер мы з Вікторыяй працуем у адной лячэбнай установе. Тут і зараз мы патрэбней…
Вячаслаў не хавае, што ўсе медработнікі выдатна разумелі: сітуацыя нерадавая, сутыкнуцца давядзецца з чымсьці невядомым. Але калектыў рыхтавалі да працы ў новых умовах, бо ў штаце шпіталя апынуліся лекары розных спецыяльнасцяў (не інфекцыяністы).
— Нам нагадалі, як апранаць і здымаць ахоўныя касцюмы, расказалі, як перасоўвацца па аддзяленьнях, дзе былі размежаваны умоўна чыстыя і брудныя зоны,— расказвае Вячаслаў Урбан.- Таму з гэтага боку нам усё было зразумела. Цяжка на першым часе было, безумоўна, прывыкаць працаваць усю змену ў ахоўных касцюмах і масках. Але і гэта турбавала менш, чым тое, што спачатку мы не цалкам разумелі, з чым сутыкнуліся і як лячыць цяжкія вірусныя пнеўманіі. Мы ў першыя дні не маглі цалкам упэўнена адказваць на некаторыя пытанні нашых пацыентаў.
Але паступова ўдакладняліся пратаколы лячэння, паступалі дадатковыя рэкамендацыі для лекараў. І мы атрымлівалі з кожным новым днём усё больш вопыту. Сёння мы прытрымліваемся стандартнага лячэння. Бачым яго эфектыўнасць, ведаем аб некаторых пабочных дзеяннях, упэўнена гаворым з пацыентамі. Гэта вельмі важна для ўсіх нас і вызначана працуе на вынік.
Улічваючы нестандартнасць сітуацыі, у гэты няпросты час урачы ўсіх узроўняў сталі адной камандай і гатовы аказваць адзін аднаму дапамогу ў любую хвіліну, у любы час сутак. Ніхто, па словах Вячаслава, нават на гадзіннік не глядзеў, звяртаючыся пры вострай неабходнасці па кансультацыю не толькі да нашых лекараў, але і да спецыялістаў у сталічныя бальніцы. Калегі не крыўдзіліся. І не было момантаў, каб хтосці не зняў слухаўку і не адказаў на званок проста таму, што ёсць у сутках фармальна непрацоўны час. Усе разумеюць: гэта - не тут і не цяпер…
—Напэўна, у іншых абставінах мы ніколі не даведаліся б адзін аднаго так, як даведаемся цяпер, - упэўненая і Вікторыя Урбан. - Складанасці, кажуць, збліжаюць людзей. Гэта праўда. Мы сапраўды адчуваем сябе адным цэлым. Напэўна, гэта нават з боку прыкметна, таму што адна з камісій, інспектаваўшых наш шпіталь, адзначыла, што яны нідзе не заўважалі такога баяздольнага і аптымістычна настроенага калектыву. Паверце, мы сапраўды стараемся на ўсе 100 адсоткаў супрацьстаяць гэтым складаным захворванням. І змагаемся за кожнага пацыента, нягледзячы на назапашаную стомленасць, бо мы таксама звычайныя людзі. А, між тым, некаторыя нашы калегі нават стацыянар не пакідалі ўжо некалькі тыдняў... і размовы ў чыстай зоне - у асноўным толькі аб працы…
Вікторыя і Вячаслаў таксама маглі б заставацца ў шпіталі, дзе створаны ўсе неабходныя ўмовы для пражывання. Але яны паміж зменамі сыходзяць дадому (сямейная пара жыве ў арэнднай кватэры ў Мар'інай Горцы). Такое рашэнне прынялі толькі таму, што жывуць самі і ні для каго не ўяўляюць небяспекі. Сацыяльная адказнасць медработнікаў на самай справе такая, што яны нават не дазваляюць сабе карыстацца грамадскім транспартам, а максімальна кароткія візіты ў краму — толькі са сродкамі абароны і захаваннем сацыяльнага дыстанцыявання.
- Нам не трэба тлумачыць, як важны гэтыя простыя меры прафілактыкі, - кажуць муж і жонка. - Але, на жаль, далёка не ўсе чуюць нашы заклікі аб правільных паводзінах ва ўмовах эпідэміі. Людзям варта быць усё ж больш адказнымі.
Р. s. Хацелася б дадаць, што ў шпіталі працуе яшчэ адна сямейная пара маладых спецыялістаў. Аксана Дзядзянчук па асноўнай спецыяльнасці - урач отарыналарынголаг. Пераведзена ў перапрафіляваны тэрапеўтычны корпус з Мар'інагорскай паліклінікі №1. Яе муж Аляксандр Дземянкоў знаходзіцца ў прамым сэнсе гэтага слова на перадавой: ён урач-анестэзіёлаг-рэаніматолаг.
Алена ШАНТЫКА.
