Штогод у Пухавіцкім раёне праходзяць памятныя мерапрыемствы. Сёлета гэта юбілейная дата: 15 лютага спаўняецца 30 гадоў з дня вываду савецкіх войскаў з Афганістана.
У сувязі з гэтым работнікі і ветэраны ўстановы "Мінскае абласное ўпраўленне МНС" прыехалі ў 5 брыгаду спецыяльнага прызначэння г. Мар'іна Горка, каб ушанаваць памяць воінаў, якія аддалі сваё жыццё на вайне ў Афганістане.
У гісторыі брыгады афганская вайна пакінула свой трагічны след: 105 воінаў 334-га атрада спецыяльнага прызначэння не вярнуліся на радзіму. Дзіўна, што ў страшнай ваеннай абстаноўцы нашым салдатам удавалася захоўваць чысціню намераў і адкрытасць сэрцаў. На першым месцы заўсёды заставалася дапамагчы і абараніць блізкага. Не было маладушнасці, не было подласці. Гэта прасочвалася ў кожным з зачытаных работнікам музея лістоў салдатаў у родныя пенаты. Многія гісторыі скончыліся трагічна.
У біяграфіі дванаццаці пухаўчан вайна ў Афганістане стала апошняй старонкай жыцця.
- Гэта было так кантрасна – ва ўсім горадзе мірная абстаноўка, а да нас у частку пастаянна прыбывае зброя і людзі. Падбадзерлівая такая трывога. Я тады працавала ў бібліятэцы ў частцы, прыходзілі да мяне салдацікі, прасілі лісцік і ручку і пісалі рапарты на Афганістан. І, як цяпер памятаю, заходзіць да мяне адзін, а я на яго гляджу і разумею - у апошні раз яго бачу. Загіне. Думка на долю секунды, але праскочыла. І так у нас з ім размова ідзе, што спыняцца не хочацца. А як ён адчувае, затрымліваецца, не сыходзіць. Ён і загінуў яшчэ да першага бою на Мараварах, падарваўся пры выведцы. - дзеліцца ўспамінамі работнік музея Людміла Вiленаўна.
І ўсе ведалі, што там вайна. І ўсё роўна імкнуліся, спяшаліся. Таму што баяліся адзін за аднаго і шчыра хацелі дапамагчы. І ў кожнай гісторыі смеласць, мужнасць духу і цела.
- Быў у нас адзін, Андрэй Белазораў. Вельмі прасіўся ў Афганістан, а яго не пускалі. У яго бацькі не было, маці з малалетнім дзіцем дома, а старэйшы сын на вайну просіцца. Яму тлумачаць, маўляў, Андруха, ну ты чаго? А калі раптам што, хто маці дапамагаць будзе? А ён стаіць на сваім. Камандзір тады вырашыў зрабіць па-хітраму і запрасіў маці салдата, каб яна не пусціла яго. Падумаў, што яе слязам ён выстаяць не зможа. Маці прыехала, даведалася навіны і ўсё па сцэнары накшталт ішло: слёзы, угаворы, забароны... а потым выйшла і звярнулася да камандзіра са слёзнай просьбай: «Вы там, на вайне, майго Андрэя захавайце». І камандзір ў шоку. Яна ж асабіста яго папрасіла, а як ён такое паабяцаць можа? І як яна наогул адпусціла сына? А высветлілася, што сын ёй сумленна распавёў: "Там жа ўсе мае пацаны будуць. А калі хто з іх загіне, а я тут застануся? Ды я ж у вочы табе глядзець не змагу, мама. Не ламай мне жыццё. Ну ніхто ж яе за мяне не пражыве, ні ты, ні хто іншы. Блаславі лепш. Маліся за мяне. Не ведаю як, як умееш. Як маці моляцца". - Людміла Вiленаўна шчодра дзялілася з работнікамі МНС жывымі гісторыямі пра сілу духу нашых салдат.
Савецкія войскі на тэрыторыі Афганістана знаходзіліся дзевяць гадоў, адзін месяц і дзевятнаццаць дзён - з 1979 па 1989 гг. за час прысутнасці Савецкага кантынгенту ў Афганістане загінулі 14453 чалавекі з ліку савецкіх вайскоўцаў, 49983 чалавек былі параненыя, 330 чалавек да гэтага часу лічацца безвесці прапаўшымі. Жахлівыя лічбы гавораць самі за сябе, аднак нават яны не здольныя перадаць увесь той спектр пачуццяў і эмоцый, які быў у галовах і сэрцах людзей, якія апынуліся ў баявых дзеяннях. І нават праз 30 гадоў бясконцая адвагу і мужнасць байцоў, якія не пабаяліся выканаць свой абавязак, ідэйных, смелых паказвае нам прыклад таго, як варта абараняць тое, што табе сапраўды дорага.
У заканчэнне мерапрыемства былі ўскладзеныя кветкі да помніка воінаў-інтэрнацыяналістаў, як даніна памяці і павагі байцам, якія засталіся жыць у сэрцах родных, сяброў і таварышаў па службе.
